Un pobo fantasma e os fantasmas dun pobo

Jorge Losada Comendeiro.- Se temos en conta que nada ocurre por casualidade, se non que sempre hai unha ou varias causas que traen como consecuencia un feito determinado, podremos analizar (dado que o feito xa o sabemos) cales foron esas causas e por tanto a forma de cambialas .

Cando nos referimos a un pobo en concreto Mondoñedo, temos o feito obxetivo que nos estamos a converter nun pobo fantasma, un pobo no que descende a poboación a un ritmo de 100 persoas por ano e que dita poboación aumenta considerablemente a súa media de idade.

Esto leva engadido o descenso na actividade económica e o deterioro do seu tecido empresarial, que xuntos forman un bucle do que se fai difícil saír, pero non imposible.

Vemos como o noso sector servicios cae con forza, as nosas tendas, comercios e hostalería subsisten grazas a uns determinados actos lúdicos e festivos que se celebran ao longo do ano, mentras o resto se mantén cas vendas baixo mínimos para cubrir os gastos fixos que se xeran.

Calquer evento que veña marcado con unha climatoloxía adversa supón un roto nas súas expectativas de ventas e por tanto un deterioro nas súas contas.

Pero aínda que os eventos e festas son moi positivos, botan en falta unha actividade económica máis regular e que permita consolidar e crecer os seus negocios. Aínda así manteñen a ilusión e traballan co afán de que isto mellore co tempo.

Desgraciadamente penso que nada cambia se non lle facemos cambiar e quitamos os motivos polos cales se produce, e niso me quería referir ós fantasmas do noso pobo. Alguén estará pensando que me vou referir a clase política, pero non é o caso.

A verdadeira razón (sempre desde a miña opinión) e que debemos quitarnos os fantasmas e medos que nos levaron a practicar a apatía na que dende fai anos nos encontramos.

Un dos fantasmas que moitos temen é o medo ó fracaso, cousa que desde outras culturas se demostra como un activo das persoas, na nosa supón tal deterioro persoal que algúns non estan dispostos a asumir. Teño que dicir que o fracaso axuda a coller a experiencia para non caer nos mesmos erros e que cultiva as persoas en tódolos ámbitos.

Outro dos fantasmas e o medo a asumir un risco, e ben é certo que en este país arriscamos demasiado en algunhas épocas, pero sen risco non hai beneficio e todos deberiamos arriscarnos na vida, aínda que perdamos algunhas veces.

Un dos fantasmas máis arraigados e o medo a o que dirán. Este merecería un capítulo aparte dado que está demasiado arraigado na nosa sociedade, e resulta que impide que algúns emprendores sintan máis o fracaso que a propia perda económica. Somos un pobo pequeno, onde case todo o mundo se coñece e por tanto onde todos se cren no dereito de criticar ós demáis, aínda sen darse conta que ás veces hai máis que limpar cerca que lexos.

Por último e sen descartar que haxa máis, está o fantasma da envexa. Sempre se envexa o que non se ten aínda sen saber se o que o ten fixera determinados esforzos ou asumira varios riscos para posuílo. A envexa xera as críticas e as críticas á súa vez o medo ó que dirán e este remata no medo ó risco e ó fracaso.

Aínda así comprobo con alegría que hai emprendedores que arriscan (unha tenda de deporte recentemente inaugurada) o seu diñeiro en busca dun medio de vida que lles permita seguir vivindo nesta cidade.

Non vamos a falar de que se necesitan accións valentes para botar abaixo todos estes medos por que é evidente, pero sencillamente creo que con que a xente sumase en vez de restar, con que se fixera participe da ilusión do que emprende, con que deixara as envexas aparcadas na casa e mostrase unha pizca de comprensión, as cousas serían ben distintas.

Creo firmemente nas posibilidades deste pobo, e estarei sempre ó lado da xente que co seu traballo e ilusión cree as condicións para melloralo. Estarei ó lado das persoas que tomen decisións valentes en calquera ámbito, para cambiar e mellorar a nosa situación.

En cambio, estarei en contra da envexa, do medo, e de vivir do conto que moitos practican.

Jorge Losada Comendeiro