O porque das eleccións galegas agora

O PORQUE DAS ELECCIÓNS GALEGAS AGORA

Logo das eleccións galegas, rescate. Iso de que François Hollande era algo así como a gran esperanza branca para reconducir o intervencionismo económico alemán haberá que velo. Ata na súa propia casa, Francia, onde me atopo estes días, empeza a perder apoios. Estes días Merkel e Hollande enterraron as súas diferenzas e recuperaron o seu eixo; iso significa que Hollande devén nun Sarkozy calquera, e a explicación haberá que atopala seguramente en que nin Alemaña nin Francia se financian no mercado pagando nin un só euro de interese. Viaxan gratis. A crise vénlles ben. Poida que a Unión Europea se cambalee pero para eles, para os seus intereses patrióticos, o sufrimento dos demais é a alegría das súas hortas.

Con todo, a conxunción con ribetes apocalípticos de España e Italia preocúpalles. A unión das dúas catástrofes xuntas supón unha ameaza evidente cara a tanta felicidade, a cal podería evaporarse rapidamente. Polo tanto, hai que facer algo. Hai que darlles un respiro ás dúas para que poidan seguir pagando as súas colosais débedas e para que continúen cos seus plans de reformas encamiñadas a adelgazar a administración pública ata facela controlable.

Un detalle: Feijóo e Rajoy acaban de anunciar o adianto das eleccións galegas para o 21 de outubro ante o evidente perigo de que a nación sexa rescatada na súa totalidade. Ben, pois xa coñecemos a data do rescate: será nos días seguintes con garantía firme. O máis importante do detalle é que nesta ocasión Rajoy non recibiu cartón vermello por parte de Bruxelas, como ocorreu coas eleccións andaluzas e a súa estratexia partidista de atrasar o debate dos orzamentos -e a consecuente repartición dos diñeiros autonómico coa erosión que iso levaba-, ata que se coñecesen os resultados dos comicios, onde os conservadores esperaban lograr por vez primeira a presidencia de Andalucía. A subida espectacular da “ Prima” de risco tivo lugar neses días posteriores; a inseguridade que provocaron sobre o mercado os dirixentes españois iniciouse nesa decisión; o feito de que tanto o ministro De Guindos como o propio Rajoy sexan maltratados por Alemaña e a súa órbita de depredadores procede desa maldita hora. Ese foi o instante en que Merkel o tivo claro: estes señores seguen xogando ao seu monopoly político cando todo se derruba ao seu redor; son como eu de dereitas mais non son cribles nin dignos de confianza

Pero Merkel despois do burato de Bankia xa ten o que quere: España axionllada, cun Goberno que interpreta estritamente as súas ordes como presenciamos no consello de ministros do venres coa serie de revolucionarias medidas que se adoptarán para controlar ao sistema bancario, permitindo, agora si, o afundimento dalgúns se non se portan correctamente. Poderían empezar coa propia Bankia, cuxa ferida penetra máis e máis nos petos dos españois: agora hai que pór outros 4.500 millóns de euros, produto das perdas acumuladas desde o momento da intervención. Esta “criatura”, nacida do ventre do Partido Popular, puxo ao Goberno de Rajoy aos pés dos cabalos, e será a que nos converta en servos dunha Europa que, aínda por riba, búrlase de nós.

2.- Nós, os adictos; eles, os camelos. Demos por feito que os tempos do rescate a España xa están pactados, e que o acontecemento producirase probablemente en novembro. Merkel, mentres, está arranxando algo gordo: nada menos que a forma política de conducirse do Banco Central Europeo a partir do citado mes. A cuestión é a seguinte: o actual presidente, Jens Weidmann, é un tipo sumamente rigoroso; desde o principio negouse a que o BCE sexa a mangueira de todos os países despilfarradores. Aguantouse cando lle obrigaron a abrir a barra libre colocando un billón de euros no mercado, dos que 350.000 millóns acabaron en bancos españois, pero non calou. Dixo: estamos financiando a uns vagos; se non lles obrigamos a entender o que custa gañar o diñeiro o que estamos facendo é alimentar a súa falta de inclinación á competitividade e a comportarse como bancos tradicionais que conquistan as súas marxes no préstamo.

Merkel parece implacable pero é bastante menos que Weidmann. Consciente de que antes ou despois hai que axudar a Italia e a España, xa está convencida de que será necesario transixir coa compra de bonos de ambos países, cousa que o regulamento do BCE non permite. Weidmann agárrase a iso, o que supón un obstáculo para Merkel a pesar de que a chanceler mantén o discurso do presidente do BCE no seu país, pero non en círculos privados nin nas súas conversacións con Rajoy e Monti. Por iso Rajoy ten luz verde para adiantar as eleccións galegas, porque ese é xustamente o tempo que necesita Merkel para relevar ao prusiano de Weidmann.

Pero rinse de nós, dixen. A propia chanceler en entrevista ante os seus compatriotas a pasada semana referiuse a Italia e España “ como países adictos ao financiamento descontrolado a través dos recursos europeos” Vale. Se nós somos os adictos eles son os camelos. Non lles gusta ser os nosos camelos, pero eles provennos da droga que necesitamos. E fixérono cando lles interesou. Cando no mercado non había nin un gramo de heroína ou cocaína, cando todo era máis limpo do que é hoxe, os alemáns financiaron a reunificación entre o Leste e o Oeste baixando o prezo do diñeiro ao subsolo. Ese diñeiro estaba no BCE e cara a el acudiron todos os bancos do continente no seu afán toleado de aumentar a calidade de vida dos seus habitantes outorgándolles créditos paranormais. É dicir, eles meteron a coca e a heroína no mercado, e eles, ao seu xeito, algo fixeron para transformar á nosa clase dirixente nun atallo de folgazáns e irresponsables. Agora, aínda por riba, aparte de quedar con case todo o que vale a pena, hai que aguantarlles as súas leccións morais e os seus discursos entallados de grandeza, mentres nós, coa cabeza en pleno burato, apenas sen respiración nin dignidade, dicímoslles que si, que nos encanta sentir o ardor do seu látego. Somos parvos, con perdón.

3.- Todos rescatados: a descomposición do que coñecemos. Setembro vén negro porque España está en ruínas e, de momento, sen posibilidades reais de cambiar o rumbo do seu destino. Derrubes ocorren inevitablemente, por moitos diques que poña a clase política no seu afán de protexer os seus abundantes privilexios de elite. Esta semana péchase co canto doloroso das principais autonomías do país reclamando axuda ao Fondo de Liquidez Autonómico (Valencia, Cataluña, Andalucía), o noso BCE particular. En ningún dos tres casos cabe o queixume: gañáronllo a pulso como a maioría; os datos, implacables, demostran que no canto de tomar medidas ascéticas que favorecese ao peto dos seus contribuíntes, o que fixeron, ata cando xa faltaba o diñeiro na caixa, foi continuar gastando coma se nada.
As medidas desesperadas que se adoptaron subindo o IGIC un 40% advertían a dificultade. Como era previsible a recadación de impostos baixou, a xente consume menos e cando consume faio entre dúbidas que a consumen. Setembro vén negro porque hai moita empresa que lle custa cobrar, porque cada vez tárdase máis en executar os pagos, e porque moitos funcionarios sospeitan que teñen o seu posto colgando dun fío, circunstancia rigorosamente certa.

Estamos ante unha situación económica e política preocupante. Nuns meses, todos, apenas sen excepción, gobernos central, e autonómicos, estarán rescatados e baixo vixilancia, e nós dentro dos seus ventres sometidos a unha dixestión pesada e lenta..

Otero Regal