Pódese un asomar á fiestra e mirar o mundo. Con calma. Sen tempo. Saboreando o aquí e o agora. Contemplando o arbolito da esquina, que sempre miras sen ver. Agora podes observar as ramas que o frío espiu, e a gallardía con que aguanta o bufido tóxico dos coches, motos e artilugios cheiros e noxentos, os corrosivos ouriñes dos cans, a escaseza de auga, a calcinación dos veráns e a xeada das madrugadas invernales. Non é de estrañar que ao pobre arboliño desta historia se lle véxa tan canixo e deslucido. Pero, aínda así, está vivo. Como ti, a pesar da crisé e de Rajoy e os seus monecos que nos enchen de angustia estes tempos.
Pódese un aforrar os sarcasmos na comida familiar. Non fai falta que lle demostres nada á túa nai, o teu pai, os teus fillos, os teus cuñados, os teus suegros. A comida de Nadal non é o teatro no que debes representarte. Cada vez que teñas a tentación de responder cunha ironía emponzoñada a ese familiar que che cae tan mal, cómete un polvorón. Recorda os anos anteriores: armar a rifa non só non che liberou da agresividade, non só non che fixo sentir ben, senón que che amargou a tarde e arrepentícheste de estalar. Mellor enmudecer a golpe de mantecados e turrons.
Pódese esquecer por unhas horas esas preocupacións obsesivas, esas feridas morais que arrastras ás costas. Non lle deas tanta importancia aos teus problemas: ninguén máis o fai.
Por certo quizas pódese intentar non repetir vinte veces ao día que odias estas festas. E, ata, podes deixar saír por un instante ao neno que levas secuestrado dentro de ti. Quizá che revolvas contra o Nadal porque os recordos che pellizcan nalgún recóndito lugar da memoria. Pero hoxe non é onte. Concéntrate no pequeno. Na comida rica. En celebrar o milagre de que haxa xente que che queira. Non sexas pelma. Reláxache e goza. E todo esto dicho alguen que non e a alegria da festa, e ateo e non llegusta moito, que digamos a navidade.
¡BOAS FESTAS¡
Otero Regal.