Nada mais acceder á alcaldía (1958), Pepe Beltrán encargou ó concelleiro de Deportes, Damián Fdez. Naray, a formación de tres ou catro equipos de fútbol, pois desde había uns anos non se practicaba na vila o deporte-rei; organizar unha liguiña entre eles, coa encomenda de seleccionar ós mellores xogadores para nutrir as filas do que sería o equipo titular do pobo e tamén facer as xestións oportunas para conseguir da Fundación Martínez Otero a cesión dun terreo que levaba tempo a barbecho, no que se envorcaba o lixo. As mesmas deron froito e dende entón o campo está ó dispor do clube. A inauguración foi o 18 de xullo de 1960 e os estatutos aprobados un ano despois. Pepe Martínez, tesoreiro, home de gran valía, polifacético, diseñou o escudo do que aínda hoxe e o seu logotipo. Os fecegos/as identificáronse de contado co que significaba unha ilusión colectiva, e así naceo o C.D.Foz, que leva medio século escribindo a súa historia, con páxinas ledas unhas e magoentas outras, como non pode ser doutro xeito, pero historia ó fin. A maior proeza rexístrase o ano 1962 (son pois as “vodas de ouro”) ó gañar por 0-4 ó Arenteiro, no Carballiño, en partido da liga, decisivo para o ascenso a 3ª división. O Foz alineara así: Roca, Leitón II, Lestegás, Minguín, Telmo, Saros, Quique, García, Santiago, Canducho e Mageo. Ó seguinte día a “Hoja del Lunes”, da Coruña, proclamaba en titulares “El C.D. Foz asciende a 3ª división, con todo merecimiento; No se recuerda tanto público en el campo del Arenteiro”.
Era o 22 de xullo. Festa do Carme en San Martiño. Cando a orquestra anunciou o resultado do partido, produciuse un delirio colectivo e os coches particulares (media ducia?) e as motos saíron de estampía a recibir no camiño ós heroes autores da fazaña…
Comenzaba unha xeira na nova categoría que durou tres tempadas, afrontando graves problemas económicos pois ós gastos tan gravosos para unha economía tan débil, no caso de Foz engadíase, con respecto ós demais equipos participantes, o maior custo dos desprazamentos, pois éstes, excepto a Monforte, eran todos ás Rías Baixas.
Suso Fernández